Begin juni hebben mijn zussen mij bezocht in Rwanda. Jullie hebben het verhaal van Cornelleke gelezen, maar ook Janneke heeft haar verhaal op ‘papier’ gezet.

Het is kerst 2013 en dat wordt door familie van der Spek bij mij (Janneke) gevierd. Onze ouders zijn net een aantal weken bij Petra geweest, die voor 2 jaar naar Rwanda is. Zij gunnen ons (Cornelleke en ik) ook zo mooie reis en wij mogen naar Rwanda!!! We zijn diep ontroerd en onwijs dankbaar naar onze ouders. We hadden dit nooit verwacht.

Eind Januari boeken wij de tickets en van zondag 1 t/m vrijdag 12 juni 2014 gaan wij naar Petra.

Nu wij toch naar een land gaan waar we waarschijnlijk zelf niet snel heen zouden gaan; willen we er ook wat van zien en Petra stelt dan ook een heel programma in elkaar om zoveel mogelijk van het land te zien. Later zullen we zeggen dan we niet op vakantie zijn geweest maar op reis.

Tussen alle voorbereidingen door zoals paspoorten en visums aanvragen, moet helaas mijn schoonzus een mega strijd leveren tegen een verschrikkelijke ziekte. Dit hoorde wij een aantal dagen nadat wij hoorde dat we naar Rwanda mochten.

Alle activiteiten en overnachtingen worden geboekt, echter de laatste weken voor ons vertrek gaat mijn schoonzus hard achteruit en gaan we er sterk rekening mee houden dat ik überhaupt niet naar Rwanda ga. Helaas heeft zij anderhalve week voor ons vertrek tot groot verdriet de strijd verloren.

Hoe wrang en moeilijk ook maar ik stap in het vliegtuig en laat mijn gezin achter terwijl je eigenlijk ook bij hun wil blijven, maar de kans die ik heb gekregen om naar Petra te gaan wil ik ook niet laten schieten. Heel dubbel allemaal.

Een aantal dagen voor ons vertrek gaat onze oma erg achteruit en besluit Petra dat ze terug wil naar Nederland wanneer zij zou komen te overlijden. Dit gaat om verschillende redenen niet lukken en vrijdag voor ons vertrek horen wij dat onze reis definitief doorgaat en wij toch naar Petra gaan.

Zondag 1 juni om 5:30 uur gaat de wekker en neem ik een douche (want dat is Rwanda niet zo vanzelfsprekend) en om 6:30 staat Eric voor de deur die Cornelleke en mij naar het treinstation van Lelystad brengt.Een heleboel dikke kussen en knuffels gaan we richting Rwanda. Het gevoel is er nog niet helemaal maar dat komt vast goed.

Op Schiphol is het best druk en we zijn dan ook erg blij dat we gisteravond al ingecheckt hebben. Gelukkig hebben we redelijk snel de bagage afgegeven en kunnen we nog even papa en mama gedag zeggen die speciaal om ons uit te zwaaien naar Schiphol zijn gekomen. Na een kopje thee en de laatste inkopen voor Petra gaan we richting ons vliegtuig. Wat een relaxte vlucht! En we zijn in RWANDA!!! Ik maak een klein vreugde dansjezodra ik voet aan de grond zet. Ja hier niks geen gate gewoon over het platform wandel je naar binnen waar een paar strenge mannen controleren of ze je echt wel toelaten.

Nu nog even wachten op de bagage en dan….. YEAH!!!!! Eindelijk naar 9 maanden kan ik onze zus weer in de armen sluiten. Wat heb ik haar, zeker de afgelopen weken, gemist.

We zijn 2 dagen in Kigali, waar we logeren bij het huis van vrienden. Maandag gaan we eerst op zoek naar stoffen want Cornelleke en ik hebben een hele waslijst aan kleding wat we willen maken. Het belangrijkste is voor mij een leuke jurk voor mezelf en jurkjes voor mijn dochters voor een bruiloft die wij een aantal weken later hebben. Te veel leuks en dus moeilijk kiezen maar we vinden het allemaal. En wanneer we volgende week weer terug zijn in Kigali kunnen we alles ophalen.

‘s Avonds gaan we ergens een hapje eten maar de makkelijkste manier om daar te komen betekent met de motortaxi. En dus overwinning 2 (overwinning 1 was het vliegtuig) Sjaal om je hoofd en helm op en “BUHORO BUHORO”.

De volgende dag naar Genocide Memorial Museum. Poeh wat heftig allemaal. Je gaat wel anders naar een land kijken.

Terug naar de realiteit en in de bus. Eindelijk echt naar Petra haar stekkie. Hier zullen we tot vrijdagochtend verblijven om vanuit daar naar Gisenye te gaan voor het weekend. We hebben 2 dagen meegekeken en soms een beetje geholpen bij Petra op school. Wat een ervaring en niet te vergelijken met Nederland. Wanneer wij de 2 de middag bij na schooltijd nog even op Petra moeten wachten gaan Cornelleke en ik bij één van de activiteiten kijken. Het is het protestanste kerkkoor maar natuurlijk niet zoals wij gewend zijn maar de echte autenthieke gospel. Op dat moment emotioneerd het met bijna. Wat is dit gaaf!! OP het moment dat wij vrijdagochtend op de moto taxi staan te wachten om naar de hoofdweg te gaan, (15min met de motor) is net de basisschool uit en binnen no-time worden wij dan ook omringd met kinderen die allemaal wel een muzungu(blanke) willen zien. Wat apart en zeker als we de foto’s er van terug zien. Een paar van die volbepakte blanke met onmeunig veel spullen in hun ogen.

Op naar de camping. Wat een luxe na Petra haar huis. Na een paar dagen hebben we ook weer een douche. Nee die heeft Petra niet….. . Nadat we even geaclimatiseerd en nog volop genieten van dit waanzinnige uitzicht zijn gaan we eerst ook lekker douchen. ‘s Avonds komt er een volunteer vriendin van Petra langs om gezellig met ons de avond door te brengen. De volgende dag gaan we naar het centrum van Gisenyi om daar bij een cooperatie souverniers te kopen. Te veel leuke spullen. En het goede op elk artikel zit een kaartje met daarop de naam van de dame die het heeft gemaakt en die krijgt dus ook het geld wanneer je het koopt.

Na een paar hele relaxte dagen is het zondag ochtend vroeg dag omdat we om 7:00 uur de boot naar Kibuye moeten hebben. Na een 3 uur durende bootreis en nog 20 min berg op wandelen komen we aan op de bestemming. Home St. Jean. Hier zullen enkele volunteercollega’s van Petra bij ons voegen om zo een dagje in een ander luxe hotel door te brengen zodat we even kunnen zwemmen en bruin worden. ‘s Avonds wanneer we met de bestelde motortaxi terug willen duurt het wel erg lang voordat hij er is. Wanneer we het even navragen blijkt dat hij helemaal niet komt om een of andere reden. Heel gewoon hier dus gaan we net als op de heenweg de route wandelen en 3 kwartier later zijn we weer in Home St. Jean.

Die nacht word ik een beetje ziek en zie het de volgende ochtend dan ook niet zo zitten om 7 uur!! in een bus te moeten zitten. We besluiten om voor het eerste deel een taxi te nemen en de overige 5 uur toch echt met de bus te gaan. Het gaat na de ochtend verstrijkt beter en huptatee in de bus ermee…. Op naar Rizzisi. Want morgen komt de lang verwachte CHIMPTRACKING!!!!

Eindelijk zijn we in het hotel. Save the best for last zeggen ze wel eens..Nou dat heeft Petra gedaan. Zelfs voor onze begrippen is dit luxe. Helaas wordt het hier wel de kortse nacht want we moeten er om 3:30 uur uit.

Nadat het hotel ons ontbijt netjes heeft verzorgd (wel de drive versie) kunnen we vertrekken. Het wordt een dollemans rit met uiteindelijk 2 koeien op de motorkap. Gelukkig is het goed afgelopen.

Op naar de RDB waar de guide op ons zal wachten…..maar die was er niet na wat bellen hadden ze ons niet verwacht maar wordt er snel iemand op getrommeld. Nu nog een uurtje rijden en dan zijn we eindelijk in het regenwoud. Onze wandeling naar de chimpansees kan beginnen. Na een tijd nauw contact met de trackers in het regenwoud en onze guide hebben we ze gevonden!!! WOW wat GAAF!!!! Hier kijken we al zo lang uit. We volgen ze een klein stukje en dan laten we ze met rust. Wat een ervaring!!!

Nu weer gauw terug naar het hotel want de bus naar Ruhango wacht. Vanavond zullen we bij Terry eten en slapen om morgen weer door te gaan naar Kigali.

Ik kan nog steeds niet wennen aan de rijstijl van de Rwandeese chauffeurs. Respect voor Petra hoe ze al die uren in deze bussen doorbrengt.

Rond etenstijd net voordat het donker wordt arriveren we bij Terry waar haar hulp een koningsmaal is aan het voorbereiden. Heerlijk! En wat een gezellige avond.

De volgende ochtend nemen we de bus weer naar Kigali. Wat voelt dit toch ook alweer vertrouwd al we hier aankomen. Raar eigenlijk voor een plaats waar je nog maar een keer bent geweest.

‘s Middags kunnen we eindelijk de resterende kleding ophalen, dachten we. Het is nog niet allemaal klaar en mijn jurk zit een grote fout in. Dus morgenochtend weer terug om dan toch echt voor de laaste keer naar de markt te gaan. Dan hebben we alles.

Mike (een volunteer collega) is in Kigali en die eet deze avond gezellig mee. Heel gebruikelijk om zodra het kan met je collega mee te eten. Ook heel gezellig en zo leer je gelijk Petra haar vrienden kennen. Die hier ver weg van ons wel heel belangrijk zijn.

De laatste dag is aangebroken. Nadat we na een 1½ dag wachten toch echt onze kleding hebben kunnen we eindelijk richting zwembad. Onze laatste dag gaan we eens goed relaxen, want we vinden dat we dat na deze reis (we hadden door ons schema geen vakantie) wel hadden verdiend.

Op tijd weer terug naar huis want om half zes, zes uur moeten we op het vliegveld zijn. Onze reis zit er weer op. En moeten we weer voor heel lang afscheid nemen van onze lieve zus.

Lieve Petra, bedankt voor deze once in my lifetime ervaring. Lieve Cornelleke, wat waren we stoer met al onze overwinningen op onszelf. Lieve Pap en Mam bedankt dat jullie het mogelijk hebben gemaakt ons deze mooie reis te maken.

Janneke