Afgelopen week zijn de observaties voor de 3e jaars begonnen. Ook ik neem een deel van de studenten voor mijn rekening. Als ik terugdenk aan mijn eigen stagetijd dan wist ik ruim van te voren welke dag en tijd mijn mentor zou komen. Alles was tot in de puntjes voorbereidt en natuurlijk zenuwachtig op de dag van het bezoek. Hier is dat alles verre van dat. Bij navraag vooraf hoe we de studenten gingen informeren wanneer en hoe laat we zouden komen, bleek dat hier niet zo te werken. “Want we hebben de telefoonnummers van de studenten niet”, werd als reactie gegeven. Ga er gewoon heen en zie dan hoe laat ze les geven. Om toch te voorkomen dat ik een eind op de motor zou zitten voor niets heb ik mijn mede-volunteers op het district office ingeschakeld. Zij werken met de betreffende primary scholen of hebben in ieder geval de telefoonnummers van de principals. Zo kon ik toch gedeeltelijk een planning maken, al lukte dat pas echt toen ik in de district was. Want 2 scholen in dezelfde sector kan alsnog betekenen dat ze een uur van elkaar zijn, omdat ze in een verschillende cel liggen. En zelfs als je probeert te plannen kan er nog van alles tussendoor komen.

Donderdag en vrijdag verliepen zonder problemen. Die dagen had ik al 4 van de 12 studenten kunnen bezoeken. Bezoeken die vooral ook heel waardevol waren om een nog beter beeld te krijgen waar de studenten staan en waar ik nog aan moet werken de laatste termijnen dat zij nog op school zijn.

Maandag stonden er weer 3 studenten op de planning, 2 op dezelfde school dus scheelt tijd….dacht ik. Op zondag de studenten en de principal geinformeerd (is hier heel normaal) en mijn moto driver laten weten hoe laat ik wil vertrekken.
Maandagochtend regent het. Ik weet de bergen in ga en veel dirt roads heb te nemen. Ik kan mij opmaken voor een glibberige tocht. Halverwege merk ik we richting het vluchtelingenkamp rijden, welke in deze regio ligt. Niemand had mij verteld dat er studenten hun internship in het vluchtelingenkamp deden. Dus daar ook nog voorbereiden voor getroffen of zaken voor geregeld. Ziet er trouwens gewoon uit als een dorp, alleen afgesloten (met een touwtje) en met restricties…niets engs aan.

Bij aankomst ging het wat rommelig, maar ja…dat gebeurt hier wel vaker. Ik werd naar een van de studenten gebracht en startte mijn observatie. Bijna aan het einde van de les kwam mijn moto driver en vroeg of ik papieren van mijn TTC bij mij had of een brief van de District Education Officer. Na wat heen weer gebel vertrokken, want ik bleek niet de benodigde papieren te hebben. Dat is toch even schrikken, meer om het feit dat ik even bang was dat de positie van mij collega’s in deze regio in gevaar had gebracht. Rechtstreeks naar het districtkantoor gereden en gesproken met de Ecudation Officer. Dit was een goed gesprek, niemand boos of beledigd en al snel zouden de juiste papieren vanuit Muramba met een bus richting Rubengera gebracht worden. Hier wordt dan het openbaar vervoer voor gebruikt. Die dag gebruikt om de TTC van mijn collega te bezoeken en af te wachten tot de papieren er waren.

Die waren er uiteindelijk dinsdagochtend, maar na weer even een bezoekje aan de Educatie Officier mijn observaties voorgezet en weer het kamp bezocht. Maar dit keer met alle papieren. Ik werd hartelijk ontvangen en kreeg alle stempels die nodig waren. Hierna via een geitenpaadje (en nog steeds achterop de motor) naar de volgende school gereden. Ook hier weer een leuke en interactieve les gezien.
Woensdag moest ik weer terug naar Muramba, maar hier ga ik over een paar weken nog terug, want door alle ophef had ik niet alle studenten kunnen bezoeken.

Ik weet in ieder geval dat ik niet meer de school verlaat zonder de juiste papieren… 🙂

Liefs, Petra

P.s.: alle die ritjes achterop de motor maken dat het wel weer gaat kriebelen om zelf te rijden…